این کتاب، رویکرد‌های انتخابی در انتقال دانش علمی را شرح می‌دهد؛ رویکردهایی مانند مدل‌های خطی یا فن‌سالار، مدل‌های مختلف سیستمی، مدل‌های کارکردی، مدل‌های هم‌تولید و ایجاد ارتباط و درنهایت مدل پاب. کتاب بیان می‌کند که چگونه این رویکرد‌ها قادر به مهیا‌کردن شرایطی‌اند که تحت آن، علم می‌تواند تأثیری بر تصمیمات سیاسی داشته باشد. سپس ویژگی‌ها و قابلیت‌های مدل پاب نسبت به سایر مدل‌ها را برجسته می‌کند. کتاب از «علمی‌شدن سیاست» و «سیاسی‌شدن علم» مثال می‌آورد و به‌بیان فرق دقیق علم و سیاست می‌رسد و استقلال این دو بخش برای رسیدن به شکوفایی علم و سیاست در مسائل محیط‌زیستی و منابع طبیعی را - که لازمه آن‌را عدم فشار و تحمیل دیگری، معرفی می‌کند - ضروری می‌داند. برخی معتقدند علم و سیاست، هرکدام در سپهر مجزایی شکل گرفته و ریشه یافته‌اند؛ یعنی دنیای متفاوتی دارند. طبیعی است که، اکثراً زبان همدیگر را یا متوجه نمی‌شوند و یا بد متوجه می‌شوند، ولی چاره‌ای نیست جز یافتن راهی برای همکاری مؤثر این دو بخش. درست است که هنوز زمان زیادی تا جریان‌یافتن همه اطلاعات بین علم و سیاست مانده است، ولی یادگیری زبان طرف دیگر، وقت‌گذاشتن برای گوش‌کردن به هر استدلالی-حتی اگر بعضی قابل‌درک نباشند- و قبول یک جریان انتخابی اطلاعات، اصولی هستند که مبادلهٔ اطلاعات را تا حد امکان بهبود می‌دهند. زیرا این دانش علمی است که به سیاست‌های بهتر، سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد و افزایش تأثیربخشی و کارایی تصمیمات سیاسی منتهی می‌شود.

برای ارسال نظر وارد سایت شوید